οφ(φ)ίκιο(ν)

το (AM ὀφφίκιον, Α και ὀφίκιον)

(ιδίως στους Βυζαντινούς) αξίωμα, κατά κατηγορία, διαφόρων εκκλησιαστικών, αυλικών, πολιτικών και στρατιωτικών αρχόντων τής αυτοκρατορίας

νεοελλ.

δημόσιο λειτούργημα, δημόσιο αξίωμα, τίτλος, βαθμός, τιμητική διάκριση.

[ΕΤΥΜΟΛ. < λατ. officium «υπηρεσία»].